Po zakończeniu II-ej wojny światowej w budynku przy ulicy Błazińskiej 5 otwarto Prywatne Miejskie Gimnazjum Koedukacyjne. Rok później gimnazjum otrzymało uprawnienia szkoły państwowej. Od 1 czerwca 1947 roku nazwa szkoły brzmiała: Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Licealnego. Liczba uczniów w liceum wzrastała, dwa budynki przy ulicy Błazińskiej oraz barak nie wystarczał. Po przeciwnej stronie szkoły zajęto poniemiecki budynek parterowy, gdzie urządzono pracownię fizyczną, gabinet z pomocami naukowymi i bibliotekę.
Taki stan trwał aż do lutego 1963 roku, kiedy został oddany wybudowany dwupiętrowy budynek szkolny z salą gimnastyczną przy ulicy Jakuba Starszego. W 1945 roku pracowało w szkole 5 nauczycieli, klas było 7, pracowni – 3, uczniów – 208; 1957 – 14 nauczycieli, klas 8, uczniów – 256. W 1965 roku nauczycieli było 16, klas – 14, uczniów – 256. Często zmieniali się dyrektorzy. Liceum miało kłopoty z internatem. Młodzież mieszkała na stancjach, część dziewcząt mieszkała w bursach lub w domu prywatnym wynajętym przez szkołę, chłopcom natomiast zapewniono miejsca w bursie mieszczącej się w obecnym budynku Muzeum Regionalnego. W 1961 roku komitet rodzicielski postanowił gromadzić fundusze na budowę internatu, ponieważ bursy nie odpowiadały warunkom sanitarnym.
W 1968 roku oddano do użytku nowowzniesiony internat przy ulicy Maksymiliana Jakubowskiego dla 147 dziewcząt i 29 chłopców. Internat, jak i wcześniej wzniesiony budynek licealny urządzony był według nowoczesnych wymagań. Od 1971 r. szkoła nosi nazwę Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika.
Opracowano na podstawie książki A. Bednarczyka